Garibaldi Provincial Park

Het weerbericht geloven we niks meer van. Heavy rain was voorspeld voor het gebied waar we vandaag gingen wandelen, maar we hebben slechts enkele druppeltjes regen gehad. Niet over klagen dus!

Rond 8:45 haalde ik Erik op, om voorbij Squamish te gaan hiken in Garibaldi Provincial Park. Hier is een hike van 9 km naar Garibaldi Lake, waarin je ook een dikke 800 hoogtemeters overwint. Het bospad liep gestaag omhoog, hier en daar aardig steil. Beneden liep een sterk stromend riviertje, dat we snel achter ons lieten. We liepen ongeveer 1 km per kwartier, een aardig tempo als je constant omhoog loopt. Langzaam maar zeker lieten we kilometers achter ons, al die tijd op een stijgend bospaadje, met haarspeldbochten en af en toe een korte drinkpauze. Het was tijdens het lopen warm genoeg om in een T-shirtje te lopen.

Na ongeveer 7 km kwamen we bij een viewpoint aan: The Barrier. Dat is een muur van rots, die kennelijk oa Lake Garibaldi op zijn plaats houdt. Bij Vancouver komen trouwens 2 breuklijnen samen, en in de komende 50 jaar wordt hier een kans van 50% gegeven voor een grote aardbeving. "The Big One" wordt die genoemd. Als die plaatsvindt, zou "The Barrier" ook wel eens kunnen breken, en dan stromen er vele kubieke meters water hier naar beneden....

The Big One is vandaag in ieder geval niet opgetreden. Maar wat een uitzicht bij The Barrier! Misschien wel het allermooiste uitzicht dat ik in British Columbia gezien heb! Je moet er hard voor werken, maar dan krijg je ook loon naar werken! Foto volgt snel. Je kon bij dit viewpoint trouwens ook leuk rondklauteren over de rotsen naar beneden, maar omdat je elke meter die je daalt ook weer terug moet klimmen, ben ik niet te ver gegaan. We hadden immers nog een stuk te gaan.

Via 2 kleinere meertjes kwamen we aan bij Lake Garibaldi. De lucht begon aardig te betrekken, druppeltjes begonnen te vallen. Toch heavy rain? Gelukkig viel dat wel mee. Wel blij met mijn sweater en regenjas hier.

Lake Garibaldi was ook weer zo turquoise, en het waaide er behoorlijk. Op de achtergrond waren enkele besneeuwde bergen te zien, met weer mooie gletsjers. Tijdens de lunch kwamen er nog een paar vogeltjes kijken of er iets te halen viel...

Rond half 2 keerden we weer om, om 9 km terug te lopen en vooral af te dalen. Nog een korte tussenstop bij het viewpoint gemaakt. Naar mate de afdaling vorderde, begon mijn lichaam wel te protesteren. Onderrug, heupen, bovenbenen, knieen en zelfs schenen voelde ik bij elke stap, maar stug doorstappen bracht ons steeds dichter bij de auto. Mijn knieen capituleerden bijna bij de laatste steile stukken, maar uiteindelijk 2x dik 9km en 2x dik 800 hoogtemeters gered! Volgens mij gaan mijn benen daar nog wel een paar dagen van nagenieten.

In Squamish nog even een burger gegeten, en nog best op tijd thuis (7 uur). Was een mooie en uitputtende dag!