Icefield Parkway

Update: Foto's toegevoegd!
Vanmorgen was ik weer wat koortsig. Ook een ontbijt van French toast met veel Maple siroop kon dat niet verhelpen. De frisheid buiten deed mij wel goed, dus ik heb wat getreuzeld voordat ik rond 7:15 de auto instapte om Calgary te verlaten.

Erg makkelijk de Trans-Canada Highway gevonden. Die loopt dwars door Canada helemaal van west naar oost en is de langste snelweg ter wereld. Het eerste deel van de route van vandaag ging over die snelweg. Aan de linkerkant zag ik de Skyline van Calgary. Die vond ik mooier dan die van Vancouver. Morgenavond als ik nog tijd heb maak ik een omweg door het centrum van Calgary.

Al snel kon ik in de verte de Rocky Mountains zien liggen. Met cruise control op 110 km/u kwamen die ook snel dichterbij. De opkomende zon scheen op de bergen maar nog niet op het land om mij heen, dat was erg mooi. De zon kan sowieso veel doen om een landschap een stuk mooier eruit te laten zien.

Het eerste stuk door Banff National Park vond ik niet zo indrukwekkend. Maar met Noorwegen en British Columbia vers in het geheugen zal ik best wat verwend zijn, denk ik. Daarom in 1 stuk doorgereden naar Lake Louise: naar verluid een supermooi meer met superveel toeristen. Verander de woorden "super" in "best", en het klopt. Best mooi meer met ook best veel toeristen. Achter het meer is een gletsjer te zien, en die vond ik wel gaaf, maar van het meer en het totaalplaatje had ik meer verwacht.

Het druppelde vandaag bijna de hele dag wel wat, maar dat was prima. Tijdens de rit door Banff National Park had ik aan mijn linkerkant steeds een regenboog voor de bergwand hangen, was wel apart. Alsof die meereisde.

Dichtbij Lake Louise ligt nog een ander meer: Lake Moraine. Die vond ik een stuk mooier! De weg ernaartoe bood al een paar mooie vergezichten. Oh ja, die heette "steep & narrow" te zijn. Na Noorwegen was dit echt een ontzettend schattig weggetje dat overal minstens tweebaans was en inderdaad zeer geleidelijk omhoog liep! Toen ik een mooi uitzicht voorbij scheurde en daar toch even voor terug wilde rijden, kon ik met 2x steken ook gewoon keren op dat "smalle, steile" weggetje.

Lake Moraine heeft 10 besneeuwde bergtoppen als "backdrop"; erg mooi! Vanwege grizzlybeer sightings moest je minstens met 4 personen zijn om daar te mogen hiken. Daar had ik sowieso niet de tijd voor, maar lijkt me wel mooi daar: je kunt naar enkele gletsjers toe wandelen. Het is sowieso wel een spannende gedachte steeds, dat je de natuur met oa. beren deelt!

Na Lake Moraine even wat te lunchen gehaald en iets verderop verliet ik de Highway om de Icefield Parkway te gaan rijden. 270 km tot aan Jasper. Wat een ontzettend mooie rit was dit! Aan de linkerkant volgden majestueuze bergen elkaar constant op, en elke berg was weer net iets anders en minstens zo indrukwekkend als de vorige. Allemaal bedekt met een laagje poedersuikersneeuw maar ook veel gletsjers! Erg indrukwekkend zijn die. Helaas heb ik niet mee mogen maken dat er een stuk ijs van zo'n gletsjer afbreekt, met al het kabaal van dien. Misschien morgen.

Ik ben dus erg vaak gestopt onderweg om van het uitzicht te genieten. Wel staan er meestal naaldbomen voor je uitzicht, dus moet je een zeldzame open plek vinden om doorheen te kijken, of een stukje een heuvel op klimmen om over die bomen heen te kijken. Een keer ben ik ook met mijn eigen mini-lawine aan stenen en gruis weer terug naar beneden gegleden toen ik net een mooie foto gemaakt had.

Nog een meer dat ik mooier vond dan Lake Louise: Peyto Lake. Om dat te zien, moest je een stukje omhoog lopen. Hoogteverschil van 30m in zo'n 10 minuten tijd en normaal gesproken prima te doen. Maar halverwege dat weggetje was ik me toch buiten adem! Hart ging ook als een dolle tekeer. Ik ben niet superfit, maar normaal gesproken zou dit geen probleem moeten zijn. Ik dacht dat het kwam doordat ik niet helemaal lekker was, maar even verderop zag ik op een bordje dat ik boven de 2100m hoogte aan het lopen was! Dat zal het zijn geweest, ijle lucht hier.

Eenmaal boven bij het uitzichtpunt werd ik overvallen door een buslading Chinezen. De selfie-stokken waren natuurlijk aanwezig, en 1 Chinees stond interessant te doen met een statief voor zijn smartphone! 2 Vrouwtjes stonden echt ontiegelijk lang te poseren voor dat meer. En steeds hun haar weer even goed doen, andere pose... Terwijl die foto's dus gewoon veel mooier geworden waren als die vrouwen er juist NIET op gestaan hadden ;). Ja, ze stonden al die tijd mijn uitzicht te verpesten, ik vond ze irritant.

Veel meren hier zijn zo ontzettend turquoise van kleur. Dat komt doordat er kleine zand en grind deeltjes in rondzweven die blauw en groen licht weerkaatsen. Weer wat geleerd :). Ook bij dit meer was een aangrenzende gletsjer te zien trouwens.

Ondertussen was het al half 2 en had ik het grootste deel van de Parkway nog voor de boeg. Ik had me (onsuccesvol) voorgenomen om minder te stoppen en even wat kilometers te maken. Desondanks schoot het wel aardig op. Het eerste deel van de Parkway vond ik trouwens wel het spectaculairst en dat was al die stops ook wel waard.

Ongeveer halverwege kwam ik langs de Athabasca glacier. Deze "teen" van het Columbia Icefield kun je van heel dichtbij bekijken; heel indrukwekkend. Er komt trouwens een koude wind van zo'n gletsjer af zeg! Ook hier een zware beklimming trouwens en mijn vermoeden werd bevestigd: oa hartpatienten werd afgeraden om zich hier al teveel in te spannen.

Met een gids kon je op de gletsjer lopen, maar heb ik niet gedaan. Heel misschien morgen wel. Op eigen houtje mocht je niet te dichtbij komen, omdat de grond instabiel kan zijn en je spontaan in een crevasse (Nederlands woord?) kunt vallen. Dan is het vrijwel altijd einde verhaal vanwege snel intredende hypothermia... Je kon ook goed zien dat een deel van de gletsjer met grind bedekt was en daardoor het landschap duidelijk anders lijkt dan het is. Onderaan de gletsjer was trouwens een meer in een maanlandschap, ook wel apart.

Het laatste stuk van de Parkway bracht mij nog 3 mooie watervallen. Vooral Athabasca Falls, maar ook Sunwapta Falls, kolkt er behoorlijk op los. In de loop van de tijd heeft Athabasca Falls zijn stroomgebied een paar keer verlegd. Daardoor was er een kloof die de waterval vroeger langzaam maar zeker in de rotsen uitgesleten had, waar nu een wandelpad van gemaakt was. Erg gaaf, je kon als het ware als "waterval" daar door die kloof naar beneden rennen. Bij Athabasca Falls was ook erg mooi te zien hoe het water in de loop van de tijd, door korrels zand en grind mee te sleuren, de rotswanden uitgesleten heeft.

Uiteindelijk kwam ik rond 6 uur aan in Jasper. De hotelkamer ziet er wel prima uit en ook de receptie en restaurant hebben ze iets leuks van gemaakt, maar in essentie is dit gewoon een motel zoals je die uit films kent en daardoor komt het toch wat sleazy over. In de woonkamer is het best gehorig. Ik ben benieuwd naar de slaapkamer, en ook naar de geluiden die de buren gaan maken... Jasper zelf vind ik ook weinig charme hebben, ondanks de grote stoomlocomotief die voor het station staat.

Morgen dezelfde weg weer terug, dan heb ik de Parkway van beide kanten gezien. Ik heb op het nippertje nog even geleerd dat de verzameling Nationale parken die hier ligt UNESCO werelderfgoed is. Met recht, was een supermooie rit vandaag!