Roadtrip boven Whistler

Wat een ontzettend mooie, gave dag was dit!

Ik had erg slecht geslapen (nieuw bed), maar was wel vrij vroeg uit de veren. Nog even met Marjon geskyped, tas ingepakt en alvast naar beneden gereden (mijn appartement ligt een stukje een berg op, zonder noemenswaardig uitzicht trouwens). Auto bij de supermarkt neergezet en stevig ontbeten bij Black's Pub: getoast meergranenbrood met spek, eieren en Cheddarkaas. Kopje thee erbij, en ik was klaar om te gaan. Plan: via de Sea-to-Sky Highway verder door naar Lillooet, en van daaruit door de bergen weer terug.

Whistler -> Lillooet
Amper Whistler uit kwam ik al langs een mooi meer met bijna mintgroen helder water. Bergruggen op de achtergrond, sommigen zijn bijna 3 km hoog. Wielrenners nemen hier trouwens ook massaal de snelweg! En zij nemen ook liever de rechter rijbaan dan de (smalle) vluchtstrook. Vooral op stukken met maar 1 rijbaan en tegenliggers is dat gewoon erg vervelend. Maar goed, hier zijn gewoon niet zoveel wegen, soms maar 1, dus ze moeten wel!

Vlak voor het eerstvolgende stadje waar ik doorheen zou komen, Pemberton, werd ik verrast door het bordje naar "Nairn Falls". 1.5km lopen vanaf de parkeerplek: prima! Al meteen keek ik uit over een sterk stromend riviertje, weer met prachtig water, en een met sneeuw bedekte bergtop op de achtergrond. Via een rotsachtig bospad langs de klif liep je naar de waterval toe: een erg leuke wandeling! Ik voelde mij ook belachelijk fit (doping in het ontbijt?) en heb de vlakkere stukken gewoon gerend. Nog een duizendpoot gezien (meer een veertigpoot of zo). En toen liep ik het laatste stuk omhoog over de rotsen naar de waterval...

Het water valt wild naar beneden, klotst van de ene rotspartij op de andere maar is zo beneden en verdwijnt in een... draaikolk! Vervolgens stroomt het water een stukje ondergronds en komt een meter verderop weer boven, om daar zijn woeste weg weer te vervolgen en verder te kolken als riviertje. Heel bijzonder, en ik plant Nairn Falls vast op de bucketlist van Marjon!

Hetzelfde paadje weer teruggelopen naar de auto, en onderweg nog even naar beneden gelopen om op een paar stenen in het riviertje te gaan zitten. Zeer prettige verrassing, nog VER voor mijn eerste stopplaats!

Doorgereden voorbij Pemberton richting Lillooet. Hoewel nog steeds een continu mooi uitzicht van bos, berg en water, voelde dit verdere stuk een beetje als een verplicht nummertje. Nog gestopt in Joffre Park, maar de grootste meren die daar liggen waren 5.5 km lopen, en ik lag al aardig achter op schema. Was ook erg druk daar, en ik besloot dat ik later op de dag wat rustigere meren zou gaan zien. Nog een Canadese ontmoet die haar ezel in de berm zette en daar een bergtop ging naschilderen. Zij durfde niet langs de snelweg te lopen, maar wel toen ik haar voorging. Ik had vanwege de drukte een stukje voorbij Joffre Park moeten parkeren en moest daarom teruglopen.

Do, a deer, a female deer... Recht voor mijn auto op de weg! Ik kon remmen, en het hert sprong de weg verder over en het bos weer in. Dát staat er dus op dat verkeersbord :).

Nog even uitgekeken over Seton Lake, en toen aangekomen in Lillooet. Even getankt; nou ja, ik gaf mijn creditcard af en een jongen heeft voor mij getankt en de autoruiten gewassen. Volgens mij heeft die een goed verdienend bijbaantje; van mij kreeg hij een Toonie (2 Canadese Dollar, een hele dikke Euro).

"Lillooet: please set your watch back 20 years!" Dat viel ook wel weer mee. Een stuk later op de route kwam ik inderdaad in een dorpje waar de tijd stilgestaan leek te hebben: D'Arcy. Geen hond op straat, alleen 2 kleine meisjes die rondjes aan het fietsen waren op een spoorwegovergang... Had allemaal iets rednecks over zich heen in dit dorpje. Houten huizen met spuuglelijke voortuinen (al geldt dat voor heel British Columbia tot nu toe hoor, ook in Vancouver. Nog geen huis gezien dat ik zou willen hebben, en de meeste voortuinen zijn gewoon onkruid of totaal ongeïnspireerd aangelegd). Houten kerkje in het midden van het dorp.

Even een broodje gegeten bij de Subway, en op de klok gekeken. Half 2. Eigenlijk had ik rond 12 uur al weg willen rijden in Lillooet. Zou ik dat wel halen, door de bergen heen? Het alternatief was om precies dezelfde route terug te rijden: geen optie dus!

Lillooet -> Shalalth
Het plan luidde om via een zijrivier van de Fraser River de bergen in te rijden, daar langs een meer af te rijden en een bergrug over te steken naar Shalalth. En zo geschiedde :).

Dit stuk route begon met het oversteken van het riviertje over een houten brug. 1 Rijbaan, dus rekening met elkaar houden. Zulke bruggetjes zouden er nog meer volgen, later op de route. Op verschillende hoogtes liep het weggetje parallel aan het riviertje tussen twee bergruggen in. Eerst nog een ge-asfalteerde weg, maar op een gegeven moment werd dit een gravel-weg. Snelheid iets geminderd. Ik zag een eenzaam boompje op een rots staan, en wilde daar een foto van maken. Even verderop kon ik de auto langs de weg zetten, en ik liep terug langs het ravijn. In dat ravijn zag ik 3 zwaar verroeste autowrakken liggen! Ongeveer halverwege de helling, half bedekt met zand en stenen. Die lagen er al lang, en zullen misschien ooit helemaal naar beneden storten. Ben benieuwd wat daar ooit gebeurd is...

In dit stuk route (en het volgende) was vrijwel geen verkeer. Als je iemand anders tegenkomt, zwaai je naar elkaar. Zo bevestig je, dat je van elkaar weet dat je daar aan het rijden bent, en beloof je impliciet elkaar te helpen als iemand in de problemen komt. Althans, dat betekende het voor mij :). Af en toe stond er opeens een huis, middle of nowhere. Of een trailer met een omheinde lap grond eromheen. WC hutje aan de klif... Apart. Ook vrij vaak stenen op de weg die naar beneden gepleurd waren. Daar wil je niet overheen rijden. Soms rij je langs erg steile kliffen, waar dus zomaar zo'n steen op je auto terecht zou kunnen komen. Weer een verkeersbord uitgelegd :).

Het riviertje bleek, naast door enkele watervallen, gevoed te worden vanuit een stuwmeer. Ik reed over de stuwwand en door een korte rotstunnel (gaaf stukje!) naar een rustplek naast het meer toe, en heb daar in mijn eentje van het meer en het uitzicht genoten. Heerlijk. Helemaal alleen? Nee! Een stuk van mij vandaan zat een zee-arend (die Amerikaanse met die witte kop, van Uncle Sam!) over het water te turen. Toen ik dichterbij kwam (met 18x optische zoom was ik nog niet tevreden) vloog hij helaas weg...

Even verderop moest ik een bergrug gaan bedwingen. Ik had gerekend op asfalt, en was eventjes zenuwachtig toen ik de eerste haarspeldbocht, op gravel, met mijn Hyundai moest maken... Ging hartstikke goed :). Rustig de bocht maken en genoeg gas geven. De auto schakelt niet zo snel op, maar wel vrij snel terug. Af en toe reed ik volgens mij 50 in de 1 daar :D. Die auto dacht echt "vergeet het maar jongen, ik schakel niet meer op dit terrein!".

Vanaf de top bleek dat bergop rijden op losse steentjes peanuts was. Bergaf in de eerste bocht gleed ik een stukje zijwaarts. Op een smalle weg vlak langs een klif zonder vangrail is dat een zeer goede wake-up call! Ik ben heel rustig naar beneden gereden. Onderweg 1x gestopt voor een prachtig uitzicht op Seton Lake, maar nu van boven en van de andere kant. Shalalth bleek wat noordelijk te liggen van waar ik uiteindelijk uitkwam, maar ik moest naar het zuiden dus heb Shalalth zelf niet bezocht.

Shalalth -> Whistler
Net ten zuiden van Seton Lake ligt nog een groot meer: Anderson Lake. Hier heb ik even een appeltje gegeten en genoten van het uitzicht. Op de hele route was ik veelvuldig spoorlijnen tegengekomen, en hier liep de spoorlijn vlak langs het water. Toen ik verder wilde rijden, zag ik een bordje staan dat het zeer afgeraden werd om met een standaard voertuig die weg te gaan berijden. Een offroad voertuig werd sterk aangeraden. Na mijn avonturen op de vorige bergrug durfde ik dat wel aan, en het alternatief was weer om precies dezelfde route weer helemaal terug te rijden: geen optie!

Nou, die gravel bergaf bleek nu ook peanuts geweest te zijn! Dit weggetje was erg rotsachtig, veel losse stenen, erg smal en wederom totaal geen vangrail langs de klif. Bovendien ging dit weggetje aardig op en neer, haarspeldbochten en alles er weer bij. Zeer rustig (ja, het kon nóg langzamer dan voorheen!) en heftig schuddend heb ik dit weggetje afgelegd. Heel af en toe haperden mijn remmen eventjes (alsof je op ijzel rijdt), dat was steeds wel schrikken. Tot mijn grote geluk kwam ik maar 1 tegenligger tegen *zwaai* op een ontzettend gunstige plek. Op de meeste andere plekken had ik echt niet geweten hoe daar 2 auto's naast elkaar gepast zouden hebben! Ook nog ingehaald door 1 motor *zwaai*, verder niemand gezien op dit stuk. Wel mooie uitzichten, enkele watervalletjes en een mannetjeshert op een afstand op de weg, maar ik had de luxe (en ruimte) niet om daar even voor uit te stappen. De houten bruggetjes leken wat gammeler hier, maar waren afdoende. Geen zeven kleuren stront, maar op dit weggetje ben ik wel enkele jaren ouder geworden... Achteraf een supergave ervaring :). Een ouwe roestbak zou doorbreken op dit stuk, en als je geen profiel op je banden hebt ben je hier ook echt kansloos...

Verder was de terugreis rustig. Rond 8 uur weer thuis. Nu besluiten wat ik morgen ga doen!